low paczkę, czyli gotowy zestaw starannie wyselekcjonowanych produktów prosto od polskich producentów, obserwuję od paru lat. Nie jest to moje pierwsze z nią spotkanie – a o wcześniejszym pisałam tutaj wymieniając jako jeden z 12-stu pomysłów pod choinkę dla kulinarnego freak’a. W tym roku to ja, jako kulinarny freak, zostałam obdarowana Czystą Przyjemnością. Ciekawi wrażeń? Mam
Berlin nigdy nie wylądował na mojej bucket liście, nigdy też nie ciągnęło mnie do tamtejszego jedzenia, języka, ani szeroko rozumianej kultury. Stolica Wurstu z frytkami, kebabu, najlepszych imprez klubowych i dobrej kawy – tak właśnie wyobrażałam sobie Berlin. Do tego niesympatyczni i ponuri ludzie. Na szczęście wierzę, że nic nie dzieje się bez przyczyny, więc gdy
Za każdym razem, gdy wyjeżdzam na dłużej poza Warszawę, swoją przygodę zaczynam od poszukiwań… najlepszej kawy w mieście! Mogę zrezygnować z lodów, pieczywa i alkoholu, ale nie wyobrażam sobie życia bez dobrej kawy. W sumie nawet nie o samą kawę chodzi a o pewnego rodzaju rytuał – uwielbiam zapach świeżo palonej kawy o poranku, do tego
Wygodne kanapy, designerskie wnętrza, neony, aromatyczne dania, a na koniec, zaskakująca wizyta w toalecie. Tak, w wielkim skrócie można podsumować kolację degustacyjną, w której brałam udział dzięki @yelpwarszawa. Jednak musicie o czymś wiedzieć – Fokim, to nie jest restauracja ani wegańska, ani bezglutenowa. Tu spotykają się wszyscy – weganie, wegetarianie, mięsożercy, a nawet cukrożercy. Prawdziwy
W niedzielę 3 kwietnia, razem z Asią z Fotografii Coolinarnej, miałam okazję organizować (i przy okazji również brać udział) w warsztatach fotografii kulinarnej dla blogerów codzisw.menu. Było chyba lepiej niż ktokolwiek z nas się spodziewał co niewątpliwie jest zasługą fantastycznych blogerów codzisw.menu, wspaniałej prowadzącej i wyjątkowo klimatycznej Boskiej Pragi! Zapraszam na krótką fotorelację z warsztatów, w której
Komosę ryżową odkryłam podróżując po Stanach. Wcześniej zajadałam się kaszą jaglaną i bardzo mi jej tam brakowało. Zaczęłam kupować komosę, bo była tańsza od kaszy jaglanej. Eh, dziś doceniłabym to o wiele bardziej! Ale wtedy, komosa nie kojarzyła mi się z niczym ciekawym. Jej tekstura wydawała mi się zbyt wyrazista i gorzka w smaku by
Moja miłość do mleka migdałowego narodziła się (jak już wspominałam tu), gdy mieszkałam w Kanadzie, a późniejsza podróż po Stanach, tylko zapewniła mnie w przekonaniu, że mleko migdałowe w kawiarni powinno być normą. Gdy wróciłam do Warszawy to tak bardzo tęskniłam za kawą na moim ulubionym mleku, że zaczęłam chodzić do kawiarni z własnym mlekiem migdałowym
więta uwielbiam z dwóch powodów – pierwszy to prezenty, drugi to jedzenie. I wcale nie dostawanie tych pierwszych i jedzenie tych drugich sprawia mi największą radość – jest dokładnie na odwrót! Uwielbiam szperać po internecie w poszukiwaniu prezentów dla bliskich i cały rok czekam na to by móc zaszyć się w kuchni i gotować świąteczne
Clementine Bakery odkryłam trochę przypadkiem. To był wyjątkowo śnieżny dzień. Ba. Była super-śnieżna-zamieć, a ja przechadzałam się akurat po Brooklyńskim chodniku. Rąk już nie czułam, a śnieżyca nie dawała za wygraną. Wtedy zobaczyłam ciekawy do sfotografowania kadr. Podeszłam bliżej, a zza rogu wynurzyła się Clementine. Po wejściu do środka zobaczyłam ciasteczka “gluten free” i tym sposobem przez kolejne 2 godziny siedziałam w wyjątkowo przytulnej, aczkolwiek dość ciasnej kawiarni, obserwując walczących ze śniegiem przechodniów.